23-5-2014 | 'Heel erg bedankt dat jullie voor mijn lieve poezen willen zorgen. Normaal gesproken krijgen ze twee keer per dag eten. Ik hoop dat jullie dat met een beetje verdeling ook willen doen. De katten krijgen alleen droogvoer deze vakantie, ik zal jullie de stank van het natte voer besparen. Ze krijgen ongeveer 40 gram per persoon per keer. Er staat een maatbekertje bij, heel simpel allemaal. Mocht iemand zich geroepen voelen ze te verwennen met nat voer, dat staat in het kastje onder het aanrecht rechts van de wasbak. Ze krijgen dan een heel pakje, behalve Kleintje, die lust geen nat.'
Er staan een paar woorden in het berichtje die mij angst aanjagen. ‘Stank’ bijvoorbeeld. Nooit vond ik kattenvoer onhoudbaar stinken, maar als mijn moeder mij dit leed wil besparen, dan moet het wel heel erg zijn. Een ander woord is ‘maatbekertje’, dat riekt naar rekenen, en daar word ik zenuwachtig van. Op de voet gevolgd door ‘verwennen’. Ik kan niet anders concluderen dan dat ik met een VERANTWOORDELIJKHEID ben opgezadeld. Eén die over LEVEN EN DOOD gaat. Verantwoordelijkheid en huisdieren gaan hand in hand, en dat moeten die baasjes zelf weten, maar ga dan niet op vakantie!
Moest ik eerst zelf nog gniffelen bij verhalen over verwisselde hamsters, sinds ik zelf bijna het haasje was ben ik milder gestemd. Toen onze buren eens op vakantie gingen werd mij gevraagd of ik hun konijn wilde verzorgen. 'Ik weet niks van konijnen', zei ik nog, maar volgens buurvrouw was het niet moeilijk. Dat was het natuurlijk wel. Ze hebben spul nodig om hun tanden aan te scherpen, spul om te eten, spul voor de spijsvertering, spul om te drinken, spul om in te poepen en te plassen, en dan af en toe wat lekkers (verwennen!). Ze worden heel snel ziek, houden niet van knuffelen en gaan graag op onderzoek uit.
Het konijn woonde in een hok in de achtertuin, en er was een ren voor hem gemaakt. Ik werd ervoor gewaarschuwd dat konijnen zich uitgraven, maar dat ze ook behoorlijk hoog kunnen springen ondervond ik snel zelf. Welbeschouwd zijn konijnen dagelijks met weinig anders bezig dan hun ontsnapping beramen. Een veeg teken, maar dit terzijde.
Ik werd een beetje zenuwachtig van dat beest, waarvoor ik zo ruimhartig mijn buren tegemoet kwam. De verantwoordelijkheid drukte. Het was een tikkende tijdbom. Hoe zou hij het doen, ondergronds of met een hoge sprong? De eerste dagen ging ik steeds vaker kijken of-ie er nog was. Gaandeweg was ik er geruster op. Blijkbaar was het zo slecht nog niet, daar in de tuin van de buren. Mijn waakzaamheid verslapte allengs.
En toen stond ik op een avond een krop sla te wassen, onderwijl dromerig naar buiten starend. Hoe zou ik de sla aanmaken?, moet ik hebben gedacht. Een uitje erbij, een gekookt eitje misschien? Ik werd afgeleid door een onverwachte beweging in mijn ooghoek. Frank en vrij, als ware hij in Teletubbieland, sprong het konijn de straat over. De levensvreugd spatte ervan af. Zonder erbij na te denken spurtte ik naar buiten en trok een sprintje. Vraag me niet hoe, maar na enige inspanning van mijn kant lukte het me wonderwel het beest te vangen en in zijn hok te stoppen. Wat was ik blij toen de buren weer terug waren van hun vakantie! En wat zal ik blij zijn als mijn moeder weer terug is. Ik hoop dat ze meteen op de kinderen kan passen.