11-7-2014 | Je doet het om die glans in de ogen van je geliefde kind te zien. Dit is háár moment. Die lekkere hapjes komen uit háár keuken. Die pakjes – wat zijn het er veel! – liggen allemaal op háár gretige vingertjes te wachten. Even is zij de bijenkoningin. Hieperdepiep hoera!
De stemming zit er goed in. Tien meisjes – op papier lijkt het niks, maar in de huiskamer blijkt het een ware invasie te zijn. Van bewegingen, gelach, gegiechel, gestomp en geduw. Van klachten, pijntjes en gezeur. Je kijkt het aan, een glimlach vastgevroren op je gezicht. En je weet dat het een lang weekend zal worden.
Eerst de taart. Het vrolijke kwetteren blijkt nog lang zijn hoogtepunt niet te hebben bereikt. ‘Ik lust geen taart’, zegt de een. ‘Ik lust geen limonade’, zegt een ander. ‘Ik lust geen taart en geen limonade’, zegt meisje nummer drie. ‘Heb je biologische appelsap?’ Je hebt drie taarten gebakken en twee kannen limonade neergezet. De glimlach begint al een beetje pijn te doen.
Dan de cadeaus. Zoveel cadeaus. Het kost tijd om ze allemaal uit het papier te scheuren en te bewonderen. Je ziet dat een enkeling zich begint te vervelen. De eerste beker gaat al om. Zou biologische appelsap minder plakken?, vraag je je onwillekeurig af.
Aan tafel! Twee rokende gourmetstellen en een heleboel bakjes met vlees en groenten staan reeds in het gelid. Je houdt je hart vast voor de combinatie feestvierende kinderen/hete gourmetstellen, maar besluit ‘vertrouwen’ te hebben. Het woord dat immer goed van pas komt wanneer je even geen zin hebt in verantwoordelijkheid. Je ziet dat de kinderen intens genieten. Je ontspant een beetje.
Maar niet voor lang. Want achter de schermen gaat het er heftig aan toe. Je echtgenoot – de hele dag al in een slecht humeur vanwege dat wat komen gaat – klaagt steen en been. ‘Dit gaat niet over jou!’, sis je tussen je tanden. Bijna verlies je je zelfbeheersing. Je zet de beker cola die je zojuist had ingeschonken net iets harder dan bedoeld op het aanrecht. Omdat het een papieren bekertje is gaat de inhoud de hele keuken door. Gelaten pak je een doekje om het op te dweilen. De derde keer vandaag.
‘Ga maar naar buiten’, raad je de uitgegeten kinderen aan. Je rijtjeshuis is immers niet berekend op tien overenthousiaste kinderen die helaas geen last hebben van een after dinner dip. Note to self: volgend jaar kalkoen op het menu.
‘Volgend weekend de familie. En de week daarop is dat andere mormel jarig.’ Je echtgenoot moet er bijna van huilen. Om je niet door hem te laten meesleuren loop je de keuken uit. Je hebt de kracht niet om hem te troosten. Je bent zelf veel te diep weggezonken in het moeras dat kinderpartijtje heet.
Eenmaal weer binnen start je de film. Eindelijk rust! Hoewel… Een alcoholische vader, overleden moeder, zwaargewonde hond, homoseksuele gevoelens, gestolen geld, de drama’s volgen elkaar in rap tempo op. Ademloos kijken de meisjes toe. Maar dan staat het beeld stil. Die rot dvd-speler! Het laatste hoofdstuk wordt nogmaals afgespeeld. Hét teken om weer te gillen, schreeuwen en rennen. Je schreeuwt hard terug. Je bent er niet trots op, maar ook jij hebt een grens, en die is nu bereikt. Na deze uitbarsting begint de film gelukkig weer op een nieuw en onbekend punt. Zal het allemaal goed komen met de camping in Frankrijk? Je sluipt naar de keuken en propt jezelf stiekem vol met snoep. Het helpt een beetje.
Drie van de meisjes mogen blijven slapen. Dat het lang zou duren voor ze zouden slapen had je ingecalculeerd. (Dat het 12 uur zou worden kwam toch nog als een verrassing.) Je gaat vroeg naar boven. Omdat je huiskamer bezet is (en je toch al volkomen uitgeput bent) ga je in bed liggen. Je valt onmiddellijk in slaap. Jij wel.
Je schrikt wakker als er twee meisjes aan je bed staan. Je ziet niet wie het zijn, en je hoort ook niet wat ze zeggen, maar je begrijpt wel direct dat er iets niet in de haak is. Het is twee uur ’s nachts. Je zwalkt naar beneden, gevaarlijk onvast op je benen na gewekt te zijn uit een heerlijke, diepe slaap. De meisjes zijn bang. Ze horen allerlei onbekende geluiden en jutten elkaar op. Je blijft lief, al is het maar omdat je op dat moment de energie niet hebt voor de boosheid die je ook voelt. Dan horen ze de telefoon. Jij niet. Na lang aandringen pak je je telefoon erbij om aan te tonen dat er niemand gebeld heeft. Je ziet tot je schrik dat er zojuist twee telefoontjes zijn gepleegd. Om twee uur ’s nachts vertelt je vader je vrolijk dat hij morgenochtend uit Miami vertrekt.
Er zijn nu zes mensen die je voorlopig niet meer wil zien.
Op het schoolplein lopen enkele moeders op je af. ‘Ze vond het geweldig!’, zeggen ze. ‘Het leukste feest waar ze ooit is geweest!’ Je glimlacht sereen. ‘Het was ook echt fantastisch!’, lieg je dan, geheel naar waarheid.